Weer een PERFECTE Bossche Bollenrit!

Het is 14 mei, het voorjaar klopt aan de deur. Het is tijd voor ontluikende bloesems, fluitende vogels en schoorvoetend opwaaiende zomerjurken. Alles bij elkaar een UITMUNTENDE verklaring voor het flinke aantal deelnemers. Hoewel de door lang uitstel hoog opgelopen behoefte om eindelijk weer eens lekker samen langs ZONNIGE wegen te knetteren waarschijnlijk ook een grote rol gespeeld heeft.

Enfin, hoog tijd voor een mooi tochtje door het PRACHTIGE Brabantse land. Het startpunt van deze rit was natuurlijk weer de stek van de gastvrije Rien en Wil. Een prima plek om te verzamelen. Niet in het minst door de tijdig aangevoerde echt authentieke BOSSCHE BOLLEN die, bij een prima koffie, door Wil ruimhartig werden uitgedeeld. Ook altijd een interessante oefening om deze lekkernij zonder al te veel knoeien naar binnen te werken. De Bossche Bol is wat betreft moeilijkheidsgraad zeker te vergelijken met de alom gevreesde Tompouce.

Na een paar seizoenen Coronabeperkingen bleek de behoefte aan contact tussen de aanwezigen ook weer groot. De ver uiteenlopende variatie aan motoren werd door menigeen aan een grondige inspectie onderworpen, voor en tegens, problemen en oplossingen, wensen en verlangens werden gedurende rondgang besproken. Soms gelardeerd met snedige opmerkingen, dan weer met bewonderende instemming. Maar steeds vanuit echt gemeende belangstelling.

Zo werd het tijd om de rit te beginnen. Afspraken gemaakt, machines gestart,

kleding geritst, helmen vastgetrokken, we waren weg.

Het eerste stukje door ruim opgezette buitenwijken waar weliswaar niet veel kon worden gezien van het historische Den Bosch maar dat wel zorgde voor een aangenaam rustige start. Al snel waren we de stad uit en strekten de weidse uiterwaarden zich voor ons uit. Een prachtig gebied waar op sommige plekken de strijd tegen de rivier nog steeds gevoerd wordt zoals nog in 2021 in Empel.

Op onze tocht hadden we daar gelukkig geen problemen mee. Het ergste wat ons op dit soort uitjes kan overkomen zijn de kleinere en soms grotere technische mankementen. Op stap zijn met oud materiaal, ook al is het nog zo zorgvuldig onderhouden en gerestaureerd, blijft een risico van PANNE en oponthoud met zich meebrengen. Maar hé, dat is een van de charmes van deze hobby. En geeft ook het gevoel van KAMERAADSCHAP een extra dimensie.

Na vlotjes groepjes tourfietsers, wandelaars en “wielrenners” te hebben ontweken, waarbij we genoeg te genieten hadden van het weer, de uitzichten, de dorpjes en de landerijen, kwamen we in Volkel aan. Een UITMUNTEND terras, een zeer assertieve en efficiënte mevrouw in de bediening en smakelijke gerechten die voor een TOPLUNCH zorgden. Brabant op zijn best met een snufje Aziatische energie.

Ons enthousiasme werd ook gedeeld door een groepje autochtone jonge mannen die op vrijgezellentoer waren. Vrolijk schetterend kwamen ze aan met een voertuig dat wel heel erg afweek van wat wij als bedaarde Puchliefhebbers gewend zijn. De in hun tot bruidsbed omgebouwde bolderkar bevindende artikelen riepen wat gemengde gevoelens op. Waarbij een foto met één van de meer prominente speeltjes, als TOP op een helm geplakt, later nog wel zal zorgen voor BIJZONDERE verhalen . In dit artikel is daar helaas geen ruimte voor.

Na deze verfrissende stop ging het verder de paden op, de lanen in en de dorpjes door. Er moest nog een museum bezocht worden.

Dus snel langs grotere en kleinere dorpen richting Best waar de zwaar met het Nortonvirus besmette Albert van der Heijden al jaren bouwt aan een uiterst indrukwekkende verzameling.

Albert is van jongs af aan al geïnteresseerd in motorrijwielen. Hij nam bijvoorbeeld in de jaren 70 ook deel aan trialwedstrijden (NLK.). Vanuit doe tijd stamt ook zijn grote liefde voor de Norton in al zijn verschijningvormen. Zijn - naar eigen zeggen - volkomen u

it de hand gelopen hobby is het verzamelen en restaureren van alles wat met Norton te maken heeft. Met alles wordt hier dan ook bedoeld, alles. Echt alles dus. In een ook al GEWELDIG mooi gerestaureerd voormalig woonhuis vormt dit “alles” een prachtig MUSEUM waar het p

erfectionisme van Albert je vanuit alle hoeken tegemoet komt. Twee verdiepingen propvol perfectie. En zoals je verwachten kunt, Albert houdt niet op zijn verhalen te vertellen. De passie spat er van af. Het was dan ook moeilijk afscheid nemen. Maar we moesten verder. De tijd tikte door en we hadden nog wat metertjes te rijden.

(Wil je meer weten over de ruim 40 motoren tellende verzameling van Albert? Kijk dan eens op zijn website http://www.nortonmuseum-best.nl )

Na een wat weemoedig afscheid van Albert, zijn verzameling en zijn sidekick, ging het verder, door meer velden en wegen, dorpen en gehuchten. Van het diepe Brabantse zuiden naar het lonkende ’s Hertogenbosch. Naar de thuishaven van Rien en Wil. Terug naar Wil ook. Die ons uiteraard al verwachtte en voorbereid was om een hongerige en dorstige groep weer op ECHT BRABANTSE manier te ontvangen.

De frituur was heet, de drankjes koud, de mensen blij en Wil gastvrij. En terwijl de gefrituurde hapjes in een onafgebroken stroom bleven komen gingen de deelnemers de één voor één voldaan richting huis. Nog nagenietend van een ALLEMACHTIG prachtige rit. Het was TOP. BIJZONDER en GRANDIOOS . Niet in het minst door de GOEDE BEGELEIDING die ons zonder haperen (zogezegd STORINGSLOOS) door de Brabantse dreven loodste. De meesten van ons rijden dan wel niet op SUPER maar de rit en alles eromheen was dat wel. Dus rest ons alleen nog een welgemeend HOUDOE!